Grabowiec - wzmianki historyczne |
|
|
|
Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1268 r., zawarta jest w kronice ruskiej, tzw. Latopis Hipacki. W XIII w. jak wynika ze źródeł w Grabowcu istniał ważny gród obronny na szlaku handlowym biegnącym z Włodzimierza Wołyńskiego do Zawichostu. Jako miasto występuje Grabowiec w 1366 roku kiedy wraz z innymi miastami (Bełzem, Chełmem i Szczebrzeszynem) odstąpiony został przez Litwinów Kazimierzowi Wielkiemu. W 1372 roku rządy na Rusi objął Władysław Opolczyk, Grabowiec w tym czasie pełnił funkcję powiatu, potwierdza to dokument z 1378 roku. W dziesięć lat później, w 1388 roku król Władysław Jagiełło nadał ziemię bełską, w skład której wchodził Grabowiec Ziemowitowi IV księciu mazowieckiemu. Odtąd aż do pierwszego rozbioru Polski Grabowiec pozostaje stolicą powiatu, najpierw w księstwie bełskim, a od 1462 roku w województwie bełskim. W 1394 roku Ziemowit IV utworzył w Grabowcu parafię rzymsko-katolicką, bardzo rozległą, obejmującą 26 wsi. Po pierwszym rozbiorze Polski, latem 1772 roku do Grabowca wkroczyły wojska austriackie.Po odejściu Austriaków w 1809r. Grabowiec został włączony do Księstwa Warszawskiego. Decyzje, które zapadły w 1815r. na kongresie wiedeńskim sprawiły, że Grabowiec znalazł się w granicach Królestwa Polskiego. Dekretem carskim z 19 grudnia 1869r. miasto Grabowiec zostało zamienione na osadę, którą pozostaje do dziś. Rok 1918 przyniósł niepodległość państwu polskiemu, dla Grabowca skończyły się lata zaboru rosyjskiego, a następnie okupacji austriackiej i działań wojennych, dla osady rozpoczął się nowy etap rozwoju gospodarczego i politycznego.
Grabowiec przed wybuchem wojny pełnił funkcję osady, w której
obok Polaków mieszkali Żydzi i Ukraińcy. Według spisu powszechnego
z 1921r., na terenie Grabowca mieszkało 4212 osób,
|
|
|
|
|